I
13 dic 2015
6 dic 2015
Que entendemos por dereitos humanos?
Cando falamos de "dereitos humanos", hai un acordo xeral en que nos referimos a un conxunto de dereitos que nos corresponden a todos, sen ningún tipo de excepción, só polo feito de pertencer á gran familia humana.
Esta, de feito, é a idea que recolle o primeiro artigo da Declaración Universal dos Dereitos Humanos:
Todos os seres humanos nacen libres e iguais en dignidade e dereitos.
Actualmente, esta noción de dignidade e igualdade de todos os membros do xénero humano podémola atopar practicamente en calquera cultura e civilización, en calquera relixión e tradición filosófica.
Tamén é xeral o consenso en que non son dereitos que a sociedade "concede" aos seus membros, senón que son dereitos que a sociedade nunca pode cuestionar; ao contrario, é obrigación súa consagralos e garantilos.
Ao mesmo tempo, é xa un feito xeneralizado a incorporación destes principios á práctica totalidade das constitucións estatais, así como a ratificación por parte dos estados dos distintos tratados que regulan algúns destes dereitos e que lles obrigan, como estados asinantes, ao seu cumprimento.
Doutra banda, cada vez son máis os estados que están de acordo na necesidade de denunciar as violacións destes dereitos cometidas por outros estados; os esforzos dirixidos á creación do Tribunal Penal Internacional son un dos síntomas esperanzadores neste sentido.
Podemos afirmar, por tanto, que a pesar das puntuais discrepancias que se poidan xerar, baseadas, segundo os casos, en intereses determinados ou idiosincrasias particulares dos estados, cada vez é maior o consenso sobre a inviolabilidade destes dereitos e a necesidade da súa universalización.
Baixo este cartaz de Nacións Unidas vai a nosa invitación a que celebredes conosco o Día Internacional da Declaración dos Dereitos Humanos.
No programa que temos preparado este ano, contamos con Inmaculada Vázquez quen revivirá unha emotiva historia persoal á mantenta de dereitos humanos e que deu orixe ó libro solidario “Gracias Hijo” do que é autora. E por suposto música do noso Coro Infantil, un trio e o Emsemble de Clarinetes
28 nov 2015
LOITO NAS LETRAS GALEGAS
O venres 27 de novembro, morreu o escritor en lingua galega Xosé Neira Vilas o autor dun dos libros máis significativos da literatura da nosa lingua: Memorias dun neno labrego.
Nacido en Gres (Pontevedra) o 2 de novembro de 1928, Xosé Neira Vilas emigrou a Arxentina con vinte e un anos. En Buenos Aires alternou o traballo co estudo de forma autodidacta, vinculándose ademais aos centros de emigrantes galegos: nun deles coñeceu a Anisia Miranda, escritora cubana descendente de galegos, con quen casou e por quen afrontou unha nova emigración, esta vez á illa natal dela.
A pobreza dos seus anos de infancia e mocidade, así como o desarraigamento da súa época adulta, marcaron a escritura de Xosé Neira Vilas, achegándoa ao realismo social.
A súa obra Memorias dun neno labrego (1961) é ou libro máis lido dá historia dá literatura galega na que conta a historia do neno Balbino, que debe abandonar a súa aldea no corazón de Galicia Tanto esta coma outras obras posteriores reflicten ou mundo rural e a emigración.
Entre as novelas que reflicten o mundo rural hai que distinguir entre as de protagonista infantil e adulto.
Entre as novelas que reflicten o mundo rural hai que distinguir entre as de protagonista infantil e adulto.
As de protagonista infantil, forman o chamado "ciclo do neno" e son: Memorias dun neno labrego, Cartas a Lelo e Aqueles anos do Moncho.
Entre as que reflicten o agro galego dende a perspectiva adulta recrean toda a súa crueza: Xente no rodicio, A muller de ferro e Querido Tomás (cuxa adaptación teatral estrearase durante o próximo mes de xaneiro).
Un pouco diferentes, aínda permanecendo un substrato rural, son as obras Lar, Nai e Pan. O mundo dá emigración aparece en Camiño bretemoso, na colección de contos Historias de emigrantes, en Remuíño de sombras e en Tempo novo.
Neira Vilas escribiu tamén libros para nenos, entre os que destacan Espantallo amigo, Ocabaliño de buxo, A marela Taravela, Contos lanuxes pra rapaces novos e Chegan forasteiros.
En colaboración coa súa muller, a cubana Anisia Miranda, publicou un libro de cancións e poemas titulado Cantarelas e contos prá xente miúda.
A súa obra abrangue poesia, libros de lembranzas, ensaio, investigación, tradución ó galego de libros, entre outos, de Alejo Carpentier, José Martín, Fidel Castro, Ho Chi Minh …
18 nov 2015
Cecilia/Icía, historia ou lenda?
Historia ou lenda?
Cecilia, viviu no século III, pero todos os seus datos coñécense a través das actas do martirio divulgadas séculos máis tarde, que contan que esta ilustre doncela romana foi prometida polos seus pais a un xove cabaleiro de nome Valeriano. Tras unha vida comprometida cos máis necesitados, foi martirizada por defender a súa fé.
Segundo o profesor de Historia da Música Jesús Ignacio Pérez Perazzo propón a idea de que, o feito máis probable para que se lle relacione coa música é, porque desde moi nova e de acordo cos costumes e tradicións das familias patricias romanas, Cecilia debeu iniciarse e tocar algún instrumento musical, probablemente a lira, a cítara ou algún tipo de arpa das utilizadas polas damas da sociedade romana.
Cecilia segundo se di, foi martirizada e sobreviviu milagrosamente a varios actos atroces. Os pagáns romanos tentaron afogala, fervela e mesmo decapitala pero non conseguiron terminar coa súa vida. A tradición católica sitúa a súa morte o 22 de novembro do 230, tres días despois de sufrir o martirio.
O corpo de Cecilia foi enterrado xunto á cripta pontificia da catacumba do papa Calixto I na vía Apia romana, por orde do papa Urbano I.
No século V construíuse unha basílica para renderlle culto no barrio do Trastévere. Alí trasladaría tres séculos despois o papa Pascual I o seu corpo e o seu marido, o seu cuñado e o soldado Máximo. A finais do século XVI restaurouse a igrexa en honra á xa santa. O mesmo ano da súa restauración, en 1599, o escultor Maderna puido ver o corpo da santa para inspirarse na creación da súa famosa estatua xacente. Unha réplica da fermosa escultura colocouse tamén no sepulcro orixinal das catacumbas de San Calixto.
Pasaron máis de mil anos para que Cecilia fose proclamada patroa da música. No ano 1594 o papa Gregorio XIII canonizouna e deulle oficialmente o nomeamento, por «demostrar unha atracción irresistible cara aos acordes melodiosos dos instrumentos. O seu espírito sensible e apaixonado por esta arte converteu así o seu nome en símbolo da música».
A través dos séculos, a figura de Cecilia permaneceu venerada pola Humanidade con ese padroado.
En 1584 foi elixida patroa da Academia de Música de Roma, despois do cal a súa veneración como patroa da música da igrexa xeralizouse universalmente; desde esa data, corais, orquestras, bandas e cantantes festéxana no seu dia.
Dende o século XVII en Francia, Italia e Alemaña celebrábase o seu día con festivais musicais. En 1683, a Sociedade Musical de Londres estableceu os festivais anuais do «Día de Santa Cecilia», onde ata hoxe participan os máis grandes compositores e poetas británicos.
A Santa Cecilia adóitana representar tocando o órgano ou algún outro instrumento musical como violoncelos, violas ou violíns...Adoita ter a mirada cara arriba, co que nos está lembrando que a súa música elévase , é dicir, que pretende que sexa un encomio a Deus.
As primeiras imaxes represéntana cunha palma na man (símbolo de todos os mártires), pero xa desde o século XIV foille asociado un órgano portátil vinculandoa así coa Música e os instrumentos musicais.
Desde entón foi habitual representala coa faciana arrebatada, é dicir, cunha actitude de concentración e "escoita" das harmonías celestiais. É coma se os anxos ou o mismísimo Deus lle ditáse o que ten que tocar. Por iso nas súas imaxes, santa Cecilia nunca mira partituras (que representan a música terreal): ela está absorta na audición interior da música "celestial".
Composicións adicadas a santa Cecilia
"Ode for St Cecilia´s day" de Georg Friedrich Händel,HWV 76.
Himno a santa Cecilia, de Benjamin Britten e letra de Wystan Hugh Auden,
Un himno a santa Cecilia de Herbert Howells,
Misa a santa Cecilia, de Alessandro Scarlatti,
Messe Solennelle de Sainte Cécile, de Charles Gounod,
Hymne à Sainte Cécile, de Charles Gounod,
Hail, bright Cecilia!, Rise, rise the voice, Welcome to all the pleasures de Henry Purcell.
Cantata para Santa Cecilia, para solistas, coro, coro de nenos e orquestra de cámara por Frederik Magle (1998)
Cecilia, vergine romana Arvo Pärt para coro mixto e orquestra (2000).
Himno Pregaria a Santa Cecilia, composto por Salvador Giner Vidal, do que existe unha versión orquestrada de José María Cervera Lloret para coro mixto e orquestra.
9 nov 2015
Os instrumentos tradicionais baixo a perspectiva dos artesáns
Desde finais da década dos 70 vimos asistindo a un rexurdir da nosa música popular, posto de manifesto no cada vez maior número de persoas que se dedica a este campo do noso acervo cultural, ben desde a interpretación, a recolleita, a investigación, o ensino…, ben desde a divulgación, a organización de mostras, festivais, xuntanzas, seminarios, etc. Todo este movemento puxo en valor unha parte da nosa cultura popular que a maioría do pobo descoñecía ou infravaloraba, e fixo posible que hoxe en día a música galega goce dun prestixio e un recoñecemento a nivel internacional. Neste proceso tiveron un papel fundamental, aínda que non moi coñecido, os nosos artesáns, que grazas ao seu tesón, rigor e bo facer foron quen de construír cada vez mellores instrumentos e investigar na recuperación doutros que xa ficaban totalmente esquecidos. Non podemos deixar de mencionar figuras inesquecibles nesta arte como Faustino Santalices, Poceiro, Basilio Carril, Paulino Pérez, García de Riobó, Represas, Manuel Calvo (O peneireiro), José Seivane e Antón Corral entre outros. Todos eles tiveron sempre as portas dos seus obradoiros abertas á xente nova que quixo internarse no seu oficio ancestral, razón pola cal temos hoxe tantos e tan bos continuadores do seu legado. O Consello da Cultura Galega, desde a Sección de Música e Artes Escénicas, consciente da importancia do seu labor, promove unha xornada en que se debaterá sobre a situación actual deste sector. O seu contido estrutúrase en catro relatorios de catro persoeiros de recoñecido prestixio neste ámbito, seguidos dunha mesa redonda para o debate e posterior coloquio co público.
Data de celebración:
Venres, 13 de novembro de 2015
Lugar de celebración:
Consello da Cultura Galega
Pazo de Raxoi, 2ºandar
Praza do Obradoiro s/n
Santiago de Compostela
19 oct 2015
27 sept 2015
10 may 2015
dazasete de maio
LETRASGALEGASLETRASGALEGASLETRASGALEGASLETRASGALEGASLETRASGALEGASLETRAS
Nado en Pontevedra en 1906 e finado na mesma cidade en 1996, Xosé Fernando Filgueira Valverde foi membro fundador do Seminario de Estudos Galegos, director do Museo de Pontevedra, alcalde da mesma cidade e, xa na democracia, conselleiro de Cultura.
Escritor prolífico e dotado dunha grande erudición, a súa inxente produción abrangue unha ampla diversidade de temas, tratados sempre con gran rigor intelectual, entre os que salientan as súas achegas á nosa historia e etnografía, así como ao estudo da literatura galega medieval. Firmemente comprometido na defensa e promoción da nosa cultura, o legado intelectual de Filgueira Valverde constitúe, pola súa amplitude e calidade, un dos máis importantes da segunda metade do século XX.
---------------------------------------
Chamábanlle o Cangueiro porque facía xugos repenicados e finos
para vender na feira de San Marcos. Pasou a súa vida degoirando
ter bois de seu. Encomenzou a facerlles o mellor xugo de cantos
saíran das súas mans. Tiña un Cristo no medio e medio, moi
pintadiño, e dous anxos nos lados. Canga como ela nunca se vira.
Logo foi achegando cartos para a xugada. Pero nunca chegou a
velos xuntos. Sempre lle faltaba un pouco, e pensaba:
-Se eu vendese o meu xugo, tiña xa diñeiro cumprido para mercar
os bois.
Aquel xugo ben tallado era máis seu que o anceio dos bois... E
morreu sen mercalos.
«QUINTANA VIVA» de XOSÉ FILGUEIRA VALVERDE
LETRAS GALEGAS 2015
19 abr 2015
Preparando o día das nosas letras
SEIS CANCIONES DEL MAR IN MODO ANTICO
1
Porque non seca a morte a fonte das cantigas
eu vos chamo, segreles, que veñades cantar
onde os verdes loureiros gardan vellas ermidas,
cabo das sabias ondas sulcadas do luar,
das insuas da ribeira nun antigo lugar,
¡San Cremenço do mar!
Porque non tolla o frío o albre dos cantares
eu vos digo, rapazas, que vaiades bailar
onde os gayos loureiros quecen fríos fogares,
cabo das tolas ondas, cando o sol vai raiar,
das insuas da ribeira no máis ledo lugar,
¡San Cremenço do mar!
2
Un loureiro esguío
i-un cantar antigo,
no Santo do Mar.
Un loureiro illado
i-un cantar lonxano,
no Santo do Mar.
Un cantar antigo,
por amor amigo,
no Santo do Mar.
Un cantar lonxano
por amor amado
no Santo do Mar.
Por amor amigo,
das ondas traído
ó Santo do Mar.
Por amor amado,
das ondas levado
ó Santo do Mar.
Das ondas traído,
co loureiro esguío
do Santo do Mar.
Dos ventos levado,
co loureiro illado
do Santo do Mar.
3
Furnas da dura costeira
si tedes a vos primeira,
ese cantar
querédesmo ben mostrar?
Furnas do alto penedo,
si sabés a vos que eu quero,
ese dizer
eu quixera deprender.
Si tedes a vos primeira,
feita sabor da ribeira,
ese cantar
querédesmo ben gardar?
Si sabés a vos que eu quero,
feita do mar e do ceo,
ese dizer
eu viñera por saber.
Feito sabor da ribeira,
furnas da dura costeira,
ese cantar
non m´o querades negar!
Feito de vento delgado,
furnas do penedo alto,
ese dizer
non o deixedes perder!
4
Bailemos, ai ledas,
raiar de San Johán,
so ramos d´estrelas,
nas portas do vran.
Bailemos, doncelas,
na crara mañán.
nas portas do vran,
cantar de quincelas.
Bailemos, ai ledas,
raiar de San Johán.
cantar de quincelas,
fogueiras no chan.
Bailemos, doncelas,
na crara mañán.
5
Da ribeira do río
vin chegar un navío,
ai amor,
que me trouxo o sino.
Da ribeira do alto,
vin entrar o trincado,
ai amor,
que me trouxo o fado.
Vin saír o navío
e chegar o desvío,
ai amor,
a levar amigo.
Vin marchar o trincado
i-entrar o desengano,
ai amor,
a roubar amado.
Para longo desvío
non ei mar nin navío,
nin amor,
nin sabor do río.
Para logo desengano,
nin auga, nin trincado,
nin amor,
nin sabor do alto!
6
Nosa Señora da Barca
eu ben a vin no sol posto;
ten unha rosa na man,
outra na mazán do rostro.
Nosa Señora da Barca
eu ben a vin no sol novo;
ten unha estrela no mar,
outra dormida no colo.
Ten unha rosa na man,
outra na mazán do rostro.
Nosa Señora da Barca,
vinde vela no sol posto!
Ten unha estrela no mar
outra dormida no colo,
Nosa Señora da Barca,
vinde vela no sol novo!
Xosé F. Folgueira Valverde
15 abr 2015
A Xunta crea a Libraría Institucional de Galicia, un servizo público de acceso a todas as publicacións do goberno galego
Trátase dunha plataforma electrónica na que estará dispoñible o fondo editorial da Administración autonómica en todos os formatos
Dunha maneira áxil, sinxela e directa, calquera cidadán poderá consultar os contidos e servizos a través do enderezo https://libraria.xunta.es
9 abr 2015
Sempre Montes
O vindeiro luns día 13 celebramos o cumpleanos do mestre con un acto institucional entre Concello, os equipos directivos, profesores e alumnos dos dous conservatorios Música e Danza en fraternal unión, e que consiste en poñer nome o xardín que temos diante dos centros, agora sen nome, e que de aquí en diante chamaráse Praza dos Conservatorios
Haberá música, danza, algún que outro discurso, pero sobre todo a memoria viva de quen levamos, con moita honra o nome o gran músico lucense Xoán Hermenegildo Montes Capón.
Quedades convocados.VIDE¡
3 mar 2015
Con este cartaz invitámosvos a unha das celebracións mais importantes do calendario, xa que atinxe a metade dos habitantes do planeta.
concerto de alumnas avantaxadas, eficazmente acompañadas por dous profesores, e con músicas que van do barroco o nacionalismo ruso, pasando polo clasicismo, poñen a banda sonora a una nova edición de:
As biografias das homenaxeadas están á vosa disposición nun caderno a carón da exposición por si queredes profundizar no coñecemento dos méritos que as acompañan e as fan merecedoras de ser especialmente recordadas nesta data.
5 feb 2015
"Sen música a calidade de vida das persoas sería moito peor"
Sir Neville Marriner: «Sen música a calidade de vida das persoas sería moito peor»
O responsable musical da banda sonora de «Amadeus» dirixe a Sinfónica de Galicia
Ao seus espléndidos 90 anos, sir Neville Marriner dirixirá por primeira vez a Orquestra Sinfónica de Galicia (OSG) este fin de semana. Mañá e pasado no coruñés pazo da Ópera (ás 20.30 horas), o lendario titular da Academy of Saint Martin in the Fields impartirá o seu maxisterio en Mozart (Concerto n.º 24 para piano), Vaughan Williams (Segunda Sinfonía, ?London?) e Elgar (Introdución e allegro, op. 47).
-Como fai para manterse en tan excelente forma?
-Creo que o meu único mérito é ter elixido ben os meus pais [risas], ambos os dous viviron ata os 90 anos. De cando en vez aínda xogo ao tenis. Na miña casa, en Londres, teño unha pista, pero agora só xogo coas rapazas. Póñenmo máis doado. Despois creo que o segredo é o traballo, ter un proxecto de vida. Se te paras, o cerebro farao tamén.
-O seu compatriota Charles Burney, no prólogo do seu libro «Viaxe musical por Francia e Italia no século XVIII», dicía xa: «A música alivia os pesares e tranquiliza a dor, e resulta un ben tan grande para a humanidade que nos afasta do mal e co seu bálsamo estiña as feridas máis fondas...».
-Ben, os políticos pensan que se recortan en cultura non pasada nada, porque ninguén morre, pero é un grave erro. Sen música, a calidade de vida das persoas é moito peor. En tempos de guerra, ou en países que atravesan dificultades importantes, onde a xente sofre, a música é capaz de achegar sempre esperanza e alivio, de lograr unila mesmo.
-Dirixe na Coruña música de Mozart, pero sobre todo de Elgar e Vaughan Williams. Supón un deber para vostede dar a coñecer compositores do seu país?
-É o que me pediron. A semana pasada dirixín a Orquestra Nacional e querían música inglesa, e agora aquí sucedeu o mesmo coa OSG. Creo que Elgar e Vaughan Williams non son tan coñecidos, polo menos fóra de Inglaterra, e en ocasións a xente só quere escoitar aquilo que non lle formula demasiados retos intelectuais. Pero a min encántame sorprender as orquestras estranxeiras con esta música, que é moi difícil ás veces de tocar como se debe, ao modo británico. Aquí os músicos da OSG comprendérona moi ben.
-Como cambiou o circuíto da música dende que vostede empezou a dirixir orquestras?
-O nivel técnico das orquestras non era tan bo como agora. Cando Toscanini veu por primeira vez a Inglaterra en 1930 dixo cousas horribles das nosas. Agora tócase moito mellor, pero tamén é máis difícil impresionar un auditorio porque sempre se espera o máis elevado. A xente coñece o repertorio a través das gravacións das mellores orquestras e quere escoitar só iso.
-Existe un son mozartiano asociado a vostede e á súa orquestra, a Academy of Saint Martin in the Fields. Como se forxou?
-Cando empezamos a interpretar a Mozart coa Academy of Saint Martin in the Fields tivemos moita sorte. Durante os primeiros dous anos tocamos simplemente por pracer, e decidimos cal sería o son ideal para o noso Mozart: sobre todo, limpo e transparente. Logo ás compañías de discos interesoulles e por iso empezamos a gravalo. Despois viría o grande éxito da película Amadeus, cuxa música gravamos nós, e puidemos chegar a unha audiencia nova, distinta e moi ampla.
-E a vostede, que lle pareceu «Amadeus»?
-Peter Shaffer [autor da obra orixinal e do guion do filme de Milos Forman] nunca pretendeu facer un documental, ninguén sabe como morreu Mozart realmente; pero a historia era boa, a min gustoume. E deixáronnos gravar a música tal como queriamos, non ao modo dos grandes estudos. Aínda así tivemos algunhas críticas severas de ilustres mozartianos, pero non me sinto avergonzado. Aquilo serviu para que moita xente escoitase a Mozart por primeira vez e a nós nos coñecesen en todo o mundo.
-Véndoo, parece claro que vostede vai dirixir máis alá dos 100 anos. Como cre que cambiarán os concertos no futuro?
-Hai que seguir convencendo os novos públicos, e iso só pódese lograr a través do sistema educativo. A música clásica só vai interesarlle ao 10% dos nenos, o resto quererá escoitar pop, que é máis doado, pero mesmo para chegar a ese grupo é necesario investir nunha boa educación, como se segue facendo en Alemaña aínda hoxe. Nese país pode que se fusionasen un par de orquestras dunha rexión pequena para aforrar, pero en conxunto o gasto segue sendo o mesmo, non hai menos música. En Inglaterra, como en España, é un desastre, para aforrar unhas libras elimínase o profesor de música.
LA VOZ DE GALICIA 05/02/2015
CÉSAR WONENBURGER
28 ene 2015
30 de Xaneiro Día da Paz e a Non-violencia
Estamos a celebrar o día escolar da paz e a non violencia e aí vai unha mostra do que puxemos no mural que fixemos no Conservatorio. No vestíbulo do primeiro andar e nas aulas situadas nel, atoparás moitas frases de Mahatma Ghandi o pacifista mais senlleiro, contos relacionados co tema, marcapáxinas...Visítao!
PARA QUE HAXA PAZ
Para que haxa paz no mundo,
debe haber paz nas nacións.
Para que haxa paz nas nacións,
debe haber paz nas cidades.
Para que haxa paz nas cidades,
debe haber paz entre os veciños.
Para que haxa paz entre os veciños,
debe haber paz nas casas.
Para que haxa paz nas casas,
debe haber paz nos corazóns.
debe haber paz nas nacións.
Para que haxa paz nas nacións,
debe haber paz nas cidades.
Para que haxa paz nas cidades,
debe haber paz entre os veciños.
Para que haxa paz entre os veciños,
debe haber paz nas casas.
Para que haxa paz nas casas,
debe haber paz nos corazóns.
(Versión libre dun texto de Lao-Tsé)
DECÁLOGO PARA CRECER NA PAZ
1. Es alguén moi importante. Quérete.
2. Valora os teus amigos. Daralles seguridade.
3. Descobre todo o que te une aos demais por enriba do que te separa.
4. Respecta as opinións. Así contribuirás ao diálogo.
5. Aprende a escoitar, comprenderás mellor aos demais.
6. Esfórzate por rematar ben as túas tarefas. Gozarás co resultado.
7. Cumpre coas túas responsabilidades, os demais necesítano.
8. Traballa en grupo. Ninguén sabe máis que todos xuntos.
9. Comparte as túas cousas cos demais. Farate moi feliz.
10. Pon paz dentro de ti, desta forma estarás a poñer tamén paz a o teu arredor.
Cesar Vallejo
O sol e o vento discutían para ver quen era o máis forte
O vento dicía: Ves aquel ancián envolvido nunha capa?.
Apóstoche a que o farei quitar a capa máis rápido ca ti.
Ocultouse o sol tras unha nube e comezou a soprar o vento, cada vez con máis forza, ata ser case un ciclón, pero canto máis sopraba tanto máis envolvíase o home na capa.
Por fin o vento calmouse e declarouse vencido.
E entón saíu o sol e sorriu benignamente sobre o ancián.
Non pasou moito tempo ata que o ancián,
acalorado pola morneza do sol, quitou a capa.
O sol demostrou entón ao vento que a suavidade e o amor dos abrazos son máis poderosos que a furia e a forza.
Esopo (600 AC).
Suscribirse a:
Entradas (Atom)