20 de novembro

PREÁMBULO

Considerando que os pobos das Nacións Unidas han reafirmado na Carta a súa fe nos dereitos fundamentais do home e na dignidade e o valor da persoa humana, e a súa determinación de promover o progreso social e elevar o nivel de vida dentro dun concepto máis amplo da liberdade,

Considerando que as Nacións Unidas han proclamado na Declaración Universal de Dereitos Humanos que toda persoa ten todos os dereitos e liberdades enunciados nela, sen distinción algunha de raza, cor, sexo, idioma, opinión política ou de calquera outra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou calquera outra condición,

Considerando que o neno, pola súa falta de madurez física e mental, necesita protección e coidado especiais, incluso a debida protección legal, tanto antes como despois do nacemento,

Considerando que a necesidade desa protección especial foi enunciada na Declaración de Xenebra de 1924 sobre os Dereitos do Neno e recoñecida na Declaración Universal de Dereitos Humanos e nos convenios constitutivos dos organismos especializados e das organizacións internacionais que se interesan no benestar do neno,

Considerando que a humanidade debe ao neno o mellor que pode darlle,

A Asemblea Xeral,

Proclama a presente Declaración dos Dereitos do Neno a fin de que este poida ter unha infancia feliz e gozar, na súa propio ben e en ben da sociedade, dos dereitos e liberdades que nela enúncianse e insta os pais, aos homes e mulleres individualmente e ás organizacións particulares, autoridades locais e gobernos nacionais a que recoñezan eses dereitos e loiten polo seu observancia con medidas lexislativas e doutra índole adoptadas progresivamente en conformidade cos seguintes principios:

Principio 1

O neno gozará de todos os dereitos enunciados nesta Declaración. Estes dereitos serán recoñecidos a todos os nenos sen excepción algunha nin distinción ou discriminación por motivos de raza, cor, sexo, idioma, relixión,

opinións políticas ou doutra índole, orixe nacional ou social, posición económica, nacemento ou outra condición, xa sexa do propio neno ou da súa familia.

Principio 2

O neno gozará dunha protección especial e dispoñerá de oportunidades e servizos, dispensado todo iso pola lei e por outros medios, para que poida desenvolverse física, mental, moral, espiritual e socialmente en forma saudable e normal, así como en condicións de liberdade e dignidade. Ao promulgar leis con este fin, a consideración fundamental a que se atenderá será o interese superior do neno.

Principio 3

O neno ten dereito desde o seu nacemento a un nome e a unha nacionalidade.

Principio 4

O neno debe gozar dos beneficios da seguridade social. Terá dereito a crecer e desenvolverse en boa saúde; con este fin deberán proporcionarse, tanto a el como á súa nai, coidados especiais, mesmo atención prenatal e postnatal. O neno terá dereito a gozar de alimentación, vivenda, recreo e servizos médicos adecuados.

Principio 5

O neno física ou mentalmente impedido ou que sufra algún impedimento social debe recibir o tratamento, a educación e o coidado especiais que require o seu caso particular.

Principio 6

O neno, para o pleno e armonioso desenvolvemento da súa personalidade, necesita amor e comprensión. Sempre que sexa posible, deberá crecer ao amparo e baixo a responsabilidade dos seus pais e, en todo caso, nun ambiente de afecto e de seguridade moral e material; salvo circunstancias excepcionais, non deberá separarse ao neno de pouca idade da súa nai. A sociedade e as autoridades públicas terán a obrigación de coidar especialmente aos nenos sen familia ou que carezan de medios adecuados de subsistencia. Para o mantemento dos fillos de familias numerosas convén conceder subsidios estatais ou doutra índole.

Principio 7

O neno ten dereito a recibir educación, que será gratuíta e obrigatoria polo menos nas etapas elementais. Daráselle unha educación que favoreza a súa cultura xeral e permítalle, en condicións de igualdade de oportunidades, desenvolver as súas aptitudes e o seu xuízo individual, o seu sentido de responsabilidade moral e social, e chegar a ser un membro útil da sociedade.

O interese superior do neno debe ser o principio reitor de quen ten a responsabilidade da súa educación e orientación; dita responsabilidade incumbe, en primeiro termo, aos seus pais.

O neno debe gozar plenamente de xogos e recreacións, os cales deben estar orientados cara aos fins perseguidos pola educación; a sociedade e as autoridades públicas esforzaranse por promover o goce deste dereito.

Principio 8

O neno debe, en todas as circunstancias, figurar entre os primeiros que reciban protección e socorro.

Principio 9

O neno debe ser protexido contra toda forma de abandono, crueldade e explotación. Non será obxecto de ningún tipo de trata.

Non deberá permitirse ao neno traballar antes dunha idade mínima adecuada; en ningún caso dedicaráselle nin se lle permitirá que se dedique a ocupación ou emprego algún que poida prexudicar a súa saúde ou a súa educación ou impedir o seu desenvolvemento físico, mental ou moral.

Principio 10

O neno debe ser protexido contra as prácticas que poidan fomentar a discriminación racial, relixiosa ou de calquera outra índole. Debe ser educado nun espírito de comprensión, tolerancia, amizade entre os pobos, paz e fraternidade universal, e con plena conciencia de que debe consagrar as súas enerxías e aptitudes ao servizo dos seus semellantes.

                           

Samhain é como se di “novembro” en gaélico. Na antiga Irlanda, este tempo marcaba o final do verán e o inicio do inverno. A véspera do Samhain, pola noite, dicíase que os espíritos dos mortos volvían para atoparse cos vivos, o que moitos séculos despois daría lugar ao que hoxe coñecemos como Halloween. 

Unha música recomendada para estas datas de Samaín e Defuntos é o poema sinfónico “Danse Macabre” opus 40 do compositor francés Camille Saint-Saëns. 

Composta en 1874 e baseada nun poema de Henri Cazalis recreando a antiga superstición da Danza da Morte. É unha das composicións máis populares do seu autor, foi estreada  en París en xaneiro do ano seguinte e con relativo exito polo novo dos seus efectos sonoros que veñen dados polo uso do tritono chamado “diabolus in música” ou “mi contra fa” e prohibido o seu uso pola igrexa xa que deste acorde era do que se servía Satán para entrar nos homes por medio da música e a súa interpretación era duramente castigada, como calquera outra invocación ao maligno.

A música de Saint-Saëns non se adapta ás suxestións demoníacas habituais, senón que toma o paso da reinterpretación orixinal para buscar a "quintaesencia" nunha instrumentación pegadiza e enérxica.

A orquestración está composta por unha sección de vento (flautin, frautas, oboes, clarinetes, fagotes e trompetas a dúas, catro trompas, tres trombóns e unha tuba), unha de percusión ( 3 timbales Re, A, Sol, xilófono, bombo, pratos e triángulo) e outra de corda  violíns I e II, violas, violoncelos e contrabaixos, arpa e un solista que executa un obbligato de violin cuxo instrumento vai afinado con scordatura.

Unha guia para poñernos en situación e que pode facilitar a escóita da obra pode ser a seguinte:

Estamos nun cemiterio, o vento golpea contra as lápidas. É medianoite e no  reloxo comezan a soar as doce badaladas

A morte,  está alerta, chegou o seu momento e fai a súa aparición cun tema sarcástico no que  o violín soa coma se estivéseno afinando, acaba de dar o sinal do comezo deste baile prohibido, no que, coma se dunha rolda tratásese, todos os mortos están convidados.

Chegan os primeiros invitados ao baile, os mortos que saíron das súas tumbas e bailan en resposta á invitación da morte.  Vai ser ela, co seu papel preponderante, a que guíe esta danza cunha  melancólica melodía a ritmo de vals 

Aos poucos chegan mais convidados  e a música vai tomando cada vez máis forza na diabolica danza

O ímpeto dos bailaríns chega a tal punto, que os esqueletos dos mortos chocan uns con outros nun crujir de ósos.

A danza vólvese cada vez máis e máis intensa ata a apoteose final, nun cada vez mais  desenfreado baile

De súpeto  os mortos abandonan a rolda, volven á súa tumba á que foxen a fume de carozo  e de súpeto co canto do galo chega a calma con todos os mortos  xa  nas súas tumbas, escoitamos por última vez interpretar á morte (o violín) a súa melodía.

A festa acabou.

*hai moitas versións na rede para escoller

Pero, que é o pergamiño Vindel?

O 26 de setembro chegou a Vigo, o seu verdadeiro lar, o manuscrito que contén o cancioneiriño do gran poeta do século XIII Martín Codax

XESÚS ALONSO MONTERO * 

ACADÉMICO DA RAG 

O martes, día 26 de setembro, chegou a Vigo, o seu verdadeiro lar, procedente dos Estados Unidos, un venerable manuscrito do século XIV que vai ser exposto no Museo do Mar de Galicia desde hoxe ata marzo do 2018. Se se promociona a súa presenza entre nós coa pericia condigna e se organizan as visitas didácticas cos criterios axeitados, podemos poñer a man no lume de que o Pergamiño Vindel (O Vindel por antonomasia), vai concitar unha peregrinatio cultural de milleiros e milleiros de persoas que regresarán, confortadas, coa idea de teren contemplado unha das grandes alfaias do patrimonio literario galego (galego e europeo).

Trátase do manuscrito que contén o cancioneiriño do gran poeta do século XIII Martín Codax: as súas deliciosas sete cantigas de amigo, as sete cancións postas na boca dunha mociña namorada («amiga») que agarda, coitada, a chegada do seu namorado («amigo»). É como unha noveliña de amor en sete secuencias, que debería ser filmada. Vigo, o topónimo Vigo, aparece mencionado, nos 98 versos do cancioneiriño, 21 veces, o que ten feito pensar aos estudosos que o autor deste prodixioso relato poético, Martín Codax, ou era de Vigo ou tivera relación estreita con Vigo, daquela unha viliña. Os eruditos de fins do século XIX coñecían estas sete cantigas por figuraren en dous dos tres Cancioneiros que recollen a nosa lírica medieval profana: O Cancioneiro da Vaticana e o Cancioneiro de Colocci-Brancuti, denominado, desde 1924, Cancioneiro da Biblioteca Nacional de Lisboa (adquirírao Portugal nese ano). Moitos eruditos e algúns dos mellores letraferidos europeos percibían que Martín Codax era unha das voces máis orixinais e delicadas da nosa poesía medieval: quizais un dos capítulos máis fermosos da lírica europea da Idade Media: un capítulo, por exemplo, no que a amiga, a namorada, no seu desespero, interpela ás ondas do mar -«do mar de Vigo»- preguntándolles polo paradeiro do seu «amigo», do seu namorado.

Aquí as causas, en 1914, un libreiro madrileño non leigo en bibliografía medieval, Pedro Vindel (1895-1921), bateu cun códice do século XIV que contiña un texto de Cicerón de non especial interese (De officiis), texto encadernado cun pergamiño de vitela (de xuvenca) no que figuraban unha presa de versos coa súa notación musical. Vindel, aínda non sendo paleógrafo nin medievalista, tiña olfacto de bo anticuario e supuxo que aquel achado podía ser un tesouro literario-musical. Pedro Vindel, ademais de supoñer ben, consultou en Madrid a un experto, ao noso paisano Víctor Said Armesto (1871-1914), que foi o primeiro catedrático universitario de Literatura medieval galego-portuguesa.

O tesouro consistía nas sete cantigas de Martín Codax xa coñecidas, consignadas na mesma orde dos dous cancioneiros citados. Agora ben, por primeira vez eses textos, que naceron como «cantigas», como cancións (letra e música), deixaron de ser poemas para volveren a ser o que foran no século XIII: cantigas. Eran os primeiros textos de lírica profana que nos chegaban completos, non desprovistos da música. En efecto, os textos do Pergamiño Vindel puñan nas nosas mans as sete composicións (agás a sexta) na súa feitura orixinal: o texto literario co texto musical. Era unha revolución na historia da transmisión da nosa lírica medieval. Entre as novidades, despois da notación musical, había unha de especial importancia: o Vindel ofrecía aos filólogos as grafías -ll (para elle) e -nn- (para eñe), que respondían aos usos tradicionais da escrita galega), e non -lh- e -nh-, das normas portuguesizantes dos Cancioneiros mencionados. En canto á música -a gran novidade- terían que pasar moitas décadas para que o investigador estadounidense Harvey L. Sharrer, atopase, na Torre do Tombo (Lisboa), en 1990, fragmentos con música de sete cantigas de amor de Don Dinís, o Rei poeta.

Case oitenta anos antes, en febreiro de 1914, o benemérito Pedro Vindel, oídas as observacións de Said Armesto, deu noticia, na revista Arte Español, do seu extraordinario achado, noticia que asina cun desconcertante criptónimo anagramático: L. D'Orvenipe. Meses despois, en decembro dese ano, publica, xa co seu nome, Las siete / canciones de amor / Poema musical del siglo XII / Publícase en facsímil, ahora por primera vez, / con algunas notas recopiladas por Pedro Vindel (o do XII, por XIII, é lapsus do editor). Desde esta data, o Vindel foi cobizado por filólogos e bibliófilos e codiciado polos mercaderes literarios, hispanos ou foráneos. En outubro de 1918, o libreiro Vindel vendeu a Rafael Mitjana, musicólogo, o valiosísimo Pergamiño por seis mil pesetas: «El documento de más valor histórico-literario de cuantos he tenido». Non deron froito as xestións feitas por dona Emilia Pardo Bazán para que aquel tesouro poético-musical e filolóxico non emigrase. Emigrou a Upsala (Suecia), onde residía o musicólogo catalán, e logo, durante catro décadas, o Vindel estivo fóra do alcance mesmo dos investigadores. Foi no ano 1977 cando a The Morgan Library de Nova York o mercou, e alí está desde ese ano, e foi hai dúas semanas cando as autoridades desta institución o entregaron, en préstamo, a don Salustiano Mato, reitor da Universidade de Vigo, e a don Román Rodríguez, conselleiro de Educación e Cultura. Desde hai algún tempo, as xestións directas e indirectas ante a Morgan de determinadas persoas, (nomeadamente o doutor Cipriano Jiménez e a profesora Camiño Noia), fixeron posible que o Vindel, o valiosísimo e celebérrimo Vindel, volvese, aínda que por pouco tempo, á beira da ría que foi escenario da historia amorosa contada no XIII polo segrel Martín Codax. Dentro de seis meses, o peregrinante Pergamiño retornará ao exilio.

Xesús Alonso Montero é ensaísta, sociolingüista, poeta e conferenciante galego, catedrático de Literatura galega e membro da Real Academia Galega e do Consello da Cultura Galega.

Artigo publicado no xornal “La Voz de Galicia”

De novo convosco

Música do outono

Oio unha música

doce e triste.

Son as follas secas

que cantan,

é o aire canso

que canta.

son os froitos maduros

que cantan.

Nos granadeiros

ri a granada

unha risa colorada.

Nas figueiras

rin os figos

unha risa engurrada.

Oio unha música

doce e triste.

É o outono que canta. 

                           

                                                                   (Alicia Morel)

         21 de xuño, día europeo da música

 

Iniciada en Francia en 1982 como “Festa da Música” e instituida como celebración europea en 1985 (Ano Europeo da Música), cada solsticio de verán, o 21 de xuño, a Unión Europea celebra unha xornada destinada a promover o intercambio cultural entre os pobos, o transvasamento musical duns territorios a outros.

O seu obxectivo é promocionar a música de dúas maneiras: a primeira, que os músicos afeccionados voluntariamente saian a tocar á rúa. A segunda é coa organización de concertos gratuítos, nos que o público teña a oportunidade de presenciar os seus artistas preferidos sen importar estilo nin orixe.

Por segundo ano consecutivo, nós tamén celebramos a data cun concerto de alumnos e profesores. Imos poñer o broche de ouro a nosa tarefa dinamizadora do curso 2016-2017 do xeito que mais nos gusta: con música. Obras que van dende J.S. Bach, pasando por J. Brahns, ata o noso X. Montes, o músico lucense, de quen leva o nome o noso conservatorio.

Xoán Hermenegildo Montes Capón, insigne compositor, figura senlleira na música, non só galega, senón do mundo. Non esquezamos a súa proxección en Hispanoamérica grazas ós galegos na diáspora que souberon manter acesa a luz da nosa cultura a través da música do mestre e con ela manter vivo o espiritu da nosa galeguidade.

No Auditorio do Conservatorio "Xoán Montes" de Lugo ás 19,00h o vindeiro mércores 21 de xuño

tedes unha cita coa música. Non vos esquezades.

                      LETRAS GALEGAS 2017

   CARLOS CASARES MOURIÑO 1941-2002

Unha exposición na vidreira do corredor do primeiro andar recolle a vida e obra do escritor homenaxeado. Visitádea.

O martes día 16 as 19,00 h faremos o concerto conmemorativo con música de compositores galegos, Julio Domínguez, José Baldomir, Xoán Montes, Luis Emilio Batallán e Julio Montero, con unha estrea absoluta da peza "Os trompetas" de Xoán Montes, en versión para orquestra de corda feita por encargo ao profesor Julio Montero.

Dous Coros e Orquestra con alumnos e profesores darán vida a nosa música no día das nosas letras. Non se pode pedir mais que a vosa presenza. Esperámosvos.

A CRTVG lanza Musi.gal, web en que conflúen artistas galegos de música tradicional, independente e clásica

 A CRTVG lanza o novo portal Musi.gal, onde os usuarios dos medios públicos poderán acceder a demanda a contidos musicais de todo tipo. A canle temática aposta tanto pola música máis tradicional, como pola alternativa e a clásica, da man de músicos novos, e aspira a ser o referente da música galega en Internet.  

Musi.gal reúne programas e interpretacións musicais de tres importantes fontes de recursos. Por un lado, a vizosa web alala.crtvg,  portal que recolle a serie documental do mesmo título producida pola TVG no seu célebre programa 'Alalá', co obxectivo de impulsar a música tradicional e de recoller e divulgar a cultura oral de Galicia.

En segundo lugar, a web musigalite.gal, espazo multiplataforma sobre o panorama da música independente galega e no que conflúen as experiencias audiovisuais e dixitais que antes tiveron o seu reflexo no programa 'Musigalité' da Televisión de Galicia. 

E finalmente Intermusic, unha innovadora experiencia nacida para o soporte dixital na que se recolle a historia e vivencias dun cuarteto de xoves músicos clásicos galegos (Ana López Tejero, Millán Abeledo, Cibrán Seixo e Brais Palmeiro) que deciden coller os seus instrumentos e mochilas e facer un Interrail para levar a tradición galega por Europa e amosar que a música é unha linguaxe internacional. 

Os usuarios do novo portal poderán acceder non só a capítulos destes programas, contidos gráficos, materiais adicionais ou interpretacións musicais, senón que atoparán mesmo un mapa das músicas de Galicia ou unha clasificación de instrumentos. 

A CRTVG promove Musi.gal co fin de aproveitar as tecnoloxías dixitais para poñer o seu material de arquivo a disposición pública e promover a cultura musical, xa que, como indica no cancelo promocional do proxecto, #avidaémúsica.

Fonte da información: Novas CRTVG

Día Mundial do Teatro

O Día Mundial do  Teatro, foi instituido en 1961 polo Instituto Internacional do Teatro (ITI), é celebrado cada 27 de marzo polos Centros ITI e a comunidade teatral internacional.

Eventos teatrais son organizados en todo o mundo, para conmemorar esta ocasión, sendo un dos máis importantes a circulación da Mensaxe Internacional do Día Mundial do Teatro, a través do cal, por invitación dese instituto, unha figura de talla mundial comparte as súas reflexións sobre o tema teatral e unha Cultura de Paz.

Esta mensaxe tradúcese en máis de 20 idiomas e sempre se espera que sexa lido por decenas de miles de espectadores antes das presentacións en teatros de todo o mundo e impreso en centos de diarios.  

A primeira mensaxe internacional para celebrar este día foi escrito polo francés Jean Cocteau, en 1962.

Primeiro foi en Helsinqui, e logo en Viena, no 9º Congreso Mundial do ITI, en xuño de 1961, que o Presidente Arvi Kivimaa propuxo en nome do Centro Finlandés do Instituto Internacional de Teatro que este día fose instituido. A proposta, apoiada polos centros escandinavos, realizouse por aclamación.

Desde entón, esta data celébrana en moitas e variadas formas os Centros Nacionais do ITI, dos cales na actualidade hai case 100 en todo o mundo.  

Día Internacional da Muller 2017 

O tema para o Día Internacional da Muller de 2017 é “As mulleres nun mundo laboral en transformación: cara a un planeta 50-50 en 2030”.

O mundo laboral está en transformación, con implicacións significativas para as mulleres. Por unha banda, a globalización e a revolución dixital e tecnolóxica crean novas oportunidades, á vez que a crecente informalidade no traballo, a inestabilidade nas fontes de ingreso, novas políticas fiscais e comerciais e o impacto ambiental exercen un papel decisivo no empoderamiento económico das mulleres.

En 2015, líderes de todo o mundo adoptaron os Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable, colocando a igualdade de xénero e o empoderamiento das mulleres nunha posición central da Axenda 2030. O cumprimento destes obxectivos, que inclúen -entre outros- a eliminación da pobreza, a promoción dun crecemento inclusivo e sustentable, a redución das desigualdades entre e ao interior dos países e a igualdade de xénero e o empoderamiento das mulleres, pasa necesariamente por realizar o pleno potencial das mulleres no mundo laboral.

Entre as medidas claves para asegurar o empoderamiento económico das mulleres no mundo cambiante do traballo atópanse: pechar a brecha entre os salarios de homes e mulleres, que se sitúa actualmente no 24 por cento a nivel global; recoñecer o traballo non remunerado que supón o coidado do fogar e dos membros da familia realizado polas mulleres, e redistribuír estas tarefas de forma equitativa entre homes e mulleres. Igualmente, débense eliminar as brechas no liderado e toma de decisións, no emprendemento e no acceso á protección social; e asegurar políticas económicas sensibles ao xénero que xeren empregos, reduzan a pobreza e promovan un crecemento sustentable e inclusivo.

Ao mesmo tempo, as políticas económicas deben tomar en conta á maioría abafadora de mulleres na economía informal, promover o acceso das mulleres a tecnoloxías e prácticas innovadoras, ao traballo decente e a empregos orientados á adaptación ao cambio climático, e protexer ás mulleres da violencia no lugar de traballo.

Temos preparadas varias actividades para a conmemoración do Día das Mulleres: música, exposición,  plantación da arbóre das mulleres... Aí van os carteis para que non vos esquezades.

 Mensaxe da Directora Xeral da UNESCO, Irina Bokova,

con motivo do Día Internacional da Lingua Materna

21 de febreiro de 2017

Con motivo do Día Internacional da Lingua Materna, a UNESCO reafirma o seu compromiso total coa diversidade lingüística e o plurilingüismo. As linguas reflicten o que somos e estruturan os nosos pensamentos e identidades. Non pode haber un diálogo xenuíno, nin unha cooperación internacional eficaz, sen o respecto da diversidade lingüística, que abre paso á comprensión verdadeira de cada cultura. O acceso á diversidade das linguas pode estimular a curiosidade e a comprensión mutua dos pobos. Por esta razón, a aprendizaxe das linguas é á vez unha promesa de paz, de innovación e de creatividade.

O Día Internacional da Lingua Materna, dedicado este ano á educación plurilingüe, é tamén unha oportunidade para mobilizarse en favor dos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable, e especialmente do obxectivo 4, relativo a unha educación inclusiva e equitativa de calidade e a oportunidades de aprendizaxe ao longo de toda a vida para todos. A educación e a información na lingua materna son esenciais para mellorar a aprendizaxe e fomentar a confianza e a autoestima, que son algúns dos principais motores do desenvolvemento.

Os seres humanos somos seres de linguaxe. As culturas, as ideas, os sentimentos e mesmo as aspiracións a un mundo mellor preséntanse sempre ante nós nunha lingua precisa, con determinadas palabras. Ditas linguas levan valores e visións do mundo que enriquecen á humanidade. O feito de valorizarlas permite ampliar a variedade de futuros posibles e fortalecer a enerxía necesaria para logralos. Con motivo deste Día, fago un chamamento para que o potencial da educación plurilingüe recoñézase no mundo enteiro, nos sistemas educativos e administrativos, nas expresións culturais e nos medios de comunicación, no ciberespazo e nos intercambios comerciais. Canto máis saibamos valorizar as linguas, máis ferramentas teremos para construír un futuro digno para todos.

                                                     Irina Bokova

Cara a un futuro sustentable a través da educación multilingüe

Con motivo deste Día, fago un chamamento para que o potencial da educación plurilingüe recoñézase no mundo enteiro, nos sistemas educativos e administrativos, nas expresións culturais e nos medios de comunicación, no ciberespazo e nos intercambios comerciais.                                                                                                 

                               Irina Bokova, Directora Xeral da UNESCO    

Para fomentar o desenvolvemento sustentable, os educandos deben ter acceso á educación na súa lingua materna e noutros idiomas. É a través do dominio da primeira lingua ou lingua materna que se adquiren as habilidades básicas de lectura, escritura e aritmética. As linguas locais, especialmente as minoritarias e indíxenas, transmiten culturas, valores e coñecementos tradicionais, desempeñando así un papel importante na promoción dos futuros sustentables.

Que é a educación multilingüe?

A educación multilingüe facilita o acceso á educación e promove a equidade para as poboacións que falan linguas minoritarias e/ou indíxenas, especialmente as nenas e as mulleres:

- Salienta a calidade do ensino e a aprendizaxe, subliñando a comprensión e a creatividade;

- Fortalece a dimensión cognitiva da aprendizaxe ao asegurar unha aplicación directa dos resultados de aprendizaxe na vida do educando a través da lingua materna;

- Desenvolve o diálogo e a interacción entre o educando e o mestre ao permitir unha verdadeira comunicación desde un inicio;

- Facilita a participación e acción na sociedade e permite acceder a novos coñecementos e expresións culturais, e de tal modo garante unha interacción armoniosa entre o global e o local.