17 oct 2018


Morre a soprano Montserrat Caballé


A soprano Montserrat  Caballé morreu na madrugada do sábado 6 ós 85 anos no hospital Sant  Pau de Barcelona, onde se atopaba ingresada desde mediados de setembro por un problema de  vesícula, segundo informaron fontes hospitalarias.
Falar de Montserrat  Caballé (Barcelona, 12 de abril de 1933- 6 de outubro de 2018) é falar dunha auténtica lenda. Pola súa milagrosa voz, e tamén pola súa desbordante personalidade, a gran soprano catalá era, probablemente, a última gran diva do canto.

Coa súa morte, desaparece unha voz única, irrepetible, unha das sopranos máis importantes do século XX.
Caballé era esa simpática señora que cantaba “Barcelona” xunto a Freddie Mercury na universal cita olímpica de 1992.
Artisticamente, gañouse sempre o respecto dos grandes directores cos que actuou en teatros e auditorios de todo o mundo e protagonizou memorables gravacións. Falamos de nomes de referencia como  Herbert  von  Karajan,  Georg  Solti, Carlo  Maria  Giulini,  Riccardo  Muti, James  Levine,  Riccardo  Chailly.
A dedicación ao belcantismo e o gran repertorio lírico francés e alemán centraron a súa carreira durante décadas, compartindo escenario con artistas do canto como José Carreiras, Jaime  Aragall, Plácido Domingo, Alfredo  Kraus ou Carlo  Bergonzi.


1 oct 2018




DE NOVO AQUÍ
Ola a todos/ as De novo convosco para comezar un curso que aínda que agora promete ser longo, antes de que nos deamos conta rematará. Aí vai a fotografía otoñal coa que sempre empezamos acompañada esta vez dun poema do escritor francés Paul Verlaine. Desexarvos bo curso e que todas as actividades que estamos a preparar sexan gratamente dimanizadoras.

“Chanson d’automne”
Les sanglots longs
Des violons
De l’automne
Blessent mon coeur
D’une langueur
Monotone.
Tout suffocant
Et blême, quand
Sonne l’heure,
Je me souviens
Des jours anciens
Et je pleure
                                                                           Et je m’en vais
                                                                          Au vent Qui m’emporte
                                                                           Deçà, delà,
                                                                           Pareil à la
                                                                             Feuille morte.
                                                                                  Paul Verlaine, 1866

                                                                           
Canción de outono
Os saloucos máis fondos
do violín do outono
son igual
que unha ferida na alma
de  congoxas estrañas
sen final.

Tembloroso lembro
esta fuxida do tempo
que se foi.
Evocando o
pasado e os días afastados
chorarei.

Este vento leva
o onte de tebra
que pasou,
unha mala borrasca
que levanta follaxe
como eu.

Paul Verlaine, 1866