DE NOVO AQUÍ

Ola a todos/ as De novo convosco para comezar un curso que aínda que agora promete ser longo, antes de que nos deamos conta rematará. Aí vai a fotografía otoñal coa que sempre empezamos acompañada esta vez dun poema do escritor francés Paul Verlaine. Desexarvos bo curso e que todas as actividades que estamos a preparar sexan gratamente dimanizadoras.

“Chanson d’automne”

Les sanglots longs

Des violons

De l’automne

Blessent mon coeur

D’une langueur

Monotone.

Tout suffocant

Et blême, quand

Sonne l’heure,

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure

                                                                           Et je m’en vais

                                                                          Au vent Qui m’emporte

                                                                           Deçà, delà,

                                                                           Pareil à la

                                                                             Feuille morte.

                                                                                  Paul Verlaine, 1866

                                                                           

Canción de outono

Os saloucos máis fondos

do violín do outono

son igual

que unha ferida na alma

de  congoxas estrañas

sen final.

Tembloroso lembro

esta fuxida do tempo

que se foi.

Evocando o

pasado e os días afastados

chorarei.

Este vento leva

o onte de tebra

que pasou,

unha mala borrasca

que levanta follaxe

como eu.

Paul Verlaine, 1866