A mirada do pintor Jorge Peteiro (A Coruña, 1959)
apagouse onte para sempre na súa casa-estudo de Vilar (Sada), onde
loitou durante os últimos meses contra un cancro que, a pesar de todo,
non lograra arrebatarlle ese vitalismo indómito que derramou durante
décadas na súa pintura.
Peteiro iniciou a súa andaina creativa na súa
cidade, nos inquedos anos setenta, deambulando entre o teatro
independente, os fanzines e os seus primeiros murais urbanos.
Compaxinou durante eses primeiros anos a arte coa docencia, que exerceu
en varios institutos galegos, de Ortigueira a Cambados, ata que en 1990
deixou as lousas e trasladouse a Nova York, onde a súa carreira cobrou
un xiro esencial. Era a perspectiva que necesitaba para regresar a
Galicia, ás súas bártulos e aos seus lenzos. A Peteiro había que velo
así, en plena faena, entre os seus botes e os seus pinceis. No baixo
case clandestino que tiña en Calvo Sotelo, na Coruña, recluído entre os
seus cacharros e cunha broma sempre lista nos beizos para restar pompa
ao misterio da arte, que para el consistía, en prata, en traballar e
xogar, no sentido máis nobre desta devaluada palabra.
Esa mirada lúdica e felizmente inxenua bañou toda a súa
obra. Colorista e luminoso, o seu estilo persoal e intransferible lese
en todas as súas creacións: pinturas, murais, esculturas e gravados,
entre as que se poden destacar obras xa icónicas como o peixe que recibe
ao visitante no exterior do Aquarium Finisterrae da Coruña, a peza de
gran formato que loce na residencia do presidente da Xunta en Monte Pío
ou o cadro que aluma o sorriso dos pacientes no vestíbulo da unidade de
Cardioloxía do Chuac.
Entre os seus máis de trinta exposicións
individuais sobresaen a mostra de obras de gran formato que exhibiu en
1998 na estrañada Estación Marítima coruñesa ou a que no 2000 dedicoulle
a Casa dá Parra de Santiago ao fío da capitalidade cultural europea de
Compostela.
( Extracto do artigo da La Voz de Galicia, 21 de Febreiro 2013)
No hay comentarios:
Publicar un comentario